Ο Πολ Τόμσεν, από την δημοσίευσή του «Ελλάδα: Προς ένα Πρακτικό και Εφαρμόσιμο Πρόγραμμα» που έγινε πριν τρεις μήνες, μέχρι σήμερα παραμένει σταθερός: «Ή μειώνεται ο στόχος του τρεισήμισι τοις εκατό πλεόνασμα το 2018 και οι Ευρωπαίοι αναδιαρθρώνουν το ελληνικό χρέος με κάποιο τρόπο, όχι απαραίτητα κούρεμα, ή οι Έλληνες φορτώνονται την διαφορά σε νέα μέτρα».
Και η μία και η άλλη περίπτωση σημαίνει νέο μνημόνιο ή έστω μετεξέλιξη της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου σε ένα επικαιροποιημένο τρίτο ή εξ ολοκλήρου τέταρτο μνημόνιο. Εξάλλου υπάρχει ήδη τέτοιο προηγούμενο, όταν τον περσινό Ιούλιο, η ματαιωμένη πέμπτη εξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου μετεξελίχθηκε στο τρίτο μνημόνιο.
Έκτοτε, οι πολιτικοί όροι που παίζεται το παιχνίδι, εντός και εκτός της χώρας δεν άλλαξαν και επιπλέον επιβαρύνθηκαν από το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα και πρόσφατα από την έξαρση της Τουρκικής επιθετικότητας. Οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι παραμένουν δεσμευμένοι για την χρηματοδοτική παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και δεν θα είναι εύκολο να βρεθούν εκτεθειμένοι στα κοινοβούλια τους.
Από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας, παρότι ήδη αποτελεί ακραίο παράδειγμα ασταθούς και ασαφούς πολιτικού λόγου, έχει κάθε δίκηο να αισθάνεται σήμερα προδομένος από τους Ευρωπαίους εταίρους. Τους τελευταίους εννέα μήνες υπερέβη κάθε πτυχή του παλιού αριστερού του εαυτού και έφτασε να υιοθετεί νεοφιλεύθερες πολιτικές θέσεις.
Αλλά πέρα από αυτή τη γενική και αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ο κ. Τσίπρας αποδείκτηκε απαράμιλλα χρήσιμος. Πρώτον διότι ανέκοψε, έστω προσωρινά, το προσφυγικό ρεύμα προς τον Ευρωπαϊκό Βορρά, υπογράφοντας μία κατά τα άλλα βάρβαρη συμφωνία, που αμφισβήτησαν ανοικτά τα Ηνωμένη Έθνη και δεύτερον διότι συνέχισε να επιτυγχάνει την καταστροφή του παραγωγικού ιστού και της μεσαίας τάξης στην χώρα μας, χωρίς να ανοίγει μύτη.
Αυτά τα κρίσιμα δύο θα έπρεπε να είναι αρκετά ώστε να του δοθεί η αξιολόγηση και κάποια χρήματα, έστω τμηματικά, ώστε να υποστηριχθεί και το νεόπλαστο πελατειακό καθεστώς, που θα του είναι απαραίτητο για να συνεχίσει να είναι το ίδιο «χρήσιμος» και στο μέλλον.
Αλλά οι δανειστές δεν σκέφτονται με τον τρόπο που νομίζει ο κ. Τσίπρας. Οι δανειστές απλά τον χρησιμοποιούν και αφού τον βρήκαν εύπλαστο και εύκολο το πιο πιθανό είναι να απαιτήσουν, μέσω αυτού, περισσότερες και βαρύτερες θυσίες και παραχωρήσεις από τον ελληνικό λαό – έναν λαό που είναι πλέον διχασμένος. εκ των πραγμάτων και της ασκούμενης πολιτικής, σε ένα παραγωγικό κομμάτι που εξοντώνεται αβοήθητο και σε ένα παρασιτικό κομμάτι που κρατιέται από την κυβέρνηση με νύχια και με δόντια.
Αν η παραπάνω ανάλυση πλησιάζει στην πραγματικότητα, τότε πολύ σύντομα ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να μεταφέρει το δίλημμα στο λαό με ένα νέο δημοψήφισμα. Έχει αποδείξει ότι είναι αμετανόητος καιροσκόπος και αθεράπευτος εγωιστής και επομένως την κρίσιμη ώρα θα επιλέξει αυτό που θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να τον κρατήσει ζωντανό στα πολιτικά παιχνίδια του μέλλοντος.
Με άλλα λόγια, το κατς-22 των ημερών, είναι το πως Τσίπρας και Τόμσεν είτε θα παραμείνουν στις σημερινές θέσεις ευθύνης και δράσης για την Ελλάδα, είτε θα κάνουν την έξοδό τους, αλλά με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην διαταραχθούν ή και ανατραπούν οι ισορροπίες, κυρίως στο ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Ένα κατς-22, που σίγουρα θα μονοπωλεί τη σκέψη της αλεπούς της ευρωπαϊκής ερήμου, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Εξάλλου το πιθανό δίλημμα που θα θέσει ο Τσίπρας στον ελληνικό λαό δεν θα διαφέρει και πολύ από το δίλημμα που είχε θέσει ο Σόιμπλε στον ίδιο πέρυσι το καλοκαίρι…
Δ. Τρικεριώτης, Twitter: @BlogGnathion
