Σύμφωνα με τις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου, η ελληνική Βουλή θα πρέπει να νομοθετήσει και να ψηφίσει όχι μόνο υπέρ των πολιτικών λιτότητας, που έχουν συμφωνηθεί από τον Αύγουστο του 2015, αλλά και υπέρ ενός αυτόματου μηχανισμού ο οποίος θα προβλέπει την εφαρμογή επιπλέον μέτρων λιτότητας για να εξασφαλιστεί ο οικονομικός στόχος του τρίτου μνημονίου για το 2018.
Το πρώτο πακέτο των 5,4 δις είναι το προιόν του συντριπτικού πολιτικού συμβιβασμού και ήττας που υπέστη ο Αλέξης Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015. Το δεύτερο «έκτακτο» πακέτο των 3,6 δις είναι το προιόν του συμβιβασμού ΔΝΤ και Ευρωπαίων επί του εδάφους μιας πλήρως πλέον υποταγμένης ελληνικής κυβέρνησης και ενός εμβρόντητου και πολιτικά ανυπεράσπιστου ελληνικού λαού.
Αν προσπαθήσουμε να διακρίνουμε μέσα από την ομίχλη της προπαγάνδας, που ήδη πέφτει πυκνή για να καλύψει το νέο μας Βατερλώ, τότε θα δούμε ότι το eurogroup της 22ης Απριλίου παρότι αποφαίνεται ότι θα μπορούσε να δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα, στην ουσία δεν διαφέρει από το eurogroup του Φεβρουαρίου του 2015.
Αν εκείνο ήταν ένα «Παραμύθι χωρίς ονόματα και αριθμούς», αυτό μοιάζει σαν ένα «Παραμύθι με ονόματα και αριθμούς», που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα και να προβλέψει τα αναπόφευκτα.
Με δυο λόγια να συντηρήσει τον μύθο της διάσωσης της χώρας ενόσω αυτή συνεχίζει να διχάζεται και να καταστρέφεται κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά.
Αρκεί μια παρατήρηση για να καταλάβουμε τον άθλιο συμβιβασμό ΔΝΤ-Ευρωπαίων σε βάρος του ελληνικού λαού. Από τον στόχο για 3,5% πλεόνασμα το 2018, το ΔΝΤ θεωρούσε εφικτό το 1,5% και η διαφορά του 2% ότι έπρεπε να προκύψει από αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους εκ μέρους των Ευρωπαίων. Με δεδομένη την άρνηση των Γερμανών, η «Σολομώντεια λύση» ήταν να φορτωθεί ο ελληνικός λαός με πρόσθετα μέτρα λιτότητας 2% του ΑΕΠ για να βγαίνει το πρόγραμμα. Με άλλα λόγια να υποστεί μια επιπλέον «κάβα αίματος».
Μα αν το πρόγραμμα μπορούσε έτσι να βγει – δηλαδή με 9 δις σωρευτική νέα λιτότητα μέχρι το 2018 – τότε δεν θα χρειαζόταν καμία σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους. Και πράγματι! Όπως διέρρευσε στο Spiegel προς τα εκεί ακριβώς οδεύουμε, δηλαδή σε μια light μορφή αναδιάρθρωσης χωρίς πραγματική μείωση του χρέους, αλλά με επιμηκύνσεις των ωριμάνσεων που θα υπερβαίνουν κατά δεκαετίες το σημερινό όριο του 2057.
Αν τελικά οι δανειστές πάρουν αυτό που θέλουν από τον Αλέξη Τσίπρα, που παραμένει ωσεί απών στην διαπραγμάτευση μετά το νοκ-άουτ του περυσινού Ιουλίου, τότε το «κλείσιμο» αυτής της αξιολόγησης θα έχει την δυναμική να κλείσει οριστικά τους ορίζοντες των παιδιών μας, αλλά και να υποθηκεύσει το μέλλον ακόμη και των δισέγγονων μας.
Και αν κάποιοι, έστω πολλοί από εμάς, διακατέχονται από κονφορμιστικά ή ενοχικά σύνδρομα τέτοια ώστε να μπορούν σιωπηλά να υποφέρουν και να ανέχονται την καταστροφή των νοικοκυριών που κλιμακώνεται γύρω τους ή και του δικού τους, αυτό δεν δικαιολογεί στη συλλογική συνείδηση του έθνους ότι ακόμη και οι αγέννητοι Έλληνες πρέπει κάποτε να ζήσουν μέσα στην στέρηση, την εξάρτηση και την σύγχρονη χρηματοπιστωτική δουλεία.
Φωτό: Chronosaur, Πίνακας του Jacek Yerka
Σχετικές αναρτήσεις
- Απόφαση eurogroup ή ένα παραμύθι χωρίς ονόματα και αριθμούς.
- Χρέος, δημογραφικό, μεσαία τάξη. Οι τρεις Σφίγγες.
Δ. Τρικεριώτης , Twitter: @BlogGnathion
