Μέχρι τώρα το προσφιλές παιχνίδι των Ελλήνων πολιτικών ήταν το «φιδάκι». Πάνω στο ίδιο πλαίσιο έριχναν τα ζάρια και, όπως γίνεται σε αυτό το παιχνίδι, γυρνούσαν «πέφτοντας» στα σημεία που λίγο πριν είχαν ξεκινήσει. Και αυτό, όταν οι εκπρόσωποι των εταίρων και των δανειστών και ιδιαίτερα οι Γερμανοί έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν προχωρημένο σκάκι με σύνθετα συστήματα, στο οποίο ακόμα και μεγάλοι πολιτικοί παίχτες θα μπορούσαν να χάσουν…
Σαμαράς και Βενιζέλος, παρότι πήραν δίμηνη παράταση, επίσπευσαν την εκλογή ΠτΔ για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος από την ψήφιση των νέων μέτρων. Αυτή η απόφαση ακόμα κι αν δεν επιβλήθηκε από το Βερολίνο, το εξυπηρέτησε ώστε να βγουν από τη μέση οι κυβερνώντες στην Ελλάδα. Η αποτυχία εκλογής ΠτΔ ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης φάσης σε μια ύστατη απόπειρα ελεγχόμενης πολιτικής διαχείρισης του Ελληνικού οικονομικού προβλήματος.
Η πρώτη φάση είχε στόχο διπλό: να εξουδετερώσει την αναξιοπιστία των κυβερνώντων και να αρχίσει να διαχειρίζεται την πολιτική εκτόνωση των πολιτών. Ολοκληρώθηκε με επιτυχία διότι τελικά η «διάλυση» της Βουλής έριξε μια κυβέρνηση λαομίσητη, αλλά και απρόθυμη να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που είχε υπογράψει.
Από την πλευρά τους, Σαμαράς και Βενιζέλος, παρουσίασαν την πτώση τους ως αποτέλεσμα της ανευθυνότητας κάποιων βουλευτών και όχι του δικού τους μικροκομματισμού και ανικανότητας. Αλλά για τους Ευρωπαίους, το Βερολίνο και τους δανειστές η δουλειά είχε γίνει. Είχαν απαλλαγεί από αυτούς.
Ήταν η πρώτη φάση για πολιτικό ξεκαθάρισμα στην χώρα πριν το τέλος της δίμηνης παράτασης, έτσι ώστε να ξεκινήσει η δεύτερη και καθοριστική φάση με την ψήφιση των μέτρων που εκκρεμούν για την αξιολόγηση και την απόφαση για το πλαίσιο μετεξέλιξης των μνημονίων στο καθεστώς της πιστωτικής γραμμής με ενισχυμένους όρους. Η πρώτη φάση, πιο προβλέψιμη, στόχευε στους βουλευτές και η δεύτερη, πιο απαιτητική, στοχεύει στους ψηφοφόρους.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι, που κανονικά θα έπρεπε να επιλέγουν με βάση οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια και όχι κομματικά. Δηλαδή ανάλογα με την πραγματική οικονομική τους κατάσταση και κοινωνική θέση και όχι με βάση τον οπαδισμό ή την ιδεοληψία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που άνευ απροόπτου θα βγάλουν οι κάλπες της 25ης Ιανουαρίου, θα είναι μια κυβέρνηση που στην ουσία δεν θα κόψει καμία κορδέλα και κανένα νήμα, αλλά απλά θα πάρει την σκυτάλη και θα συνεχίσει να τρέχει στο ευρωζωνικό «Κολοσσαίο» με ακόμα περισσότερα φορτία και άγχος από τους προκατόχους της, με ακόμα περισσότερα θηρία γύρω της.
Το κατεστημένο στην Ελλάδα και το εξωτερικό δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε σαν κυβερνήτη, ούτε σαν συγκυβερνήτη. Και για αυτό θα δείξουν ότι προσαρμόζονται μέχρι να τον ρίξουν. Όχι για αυτό που στην πραγματικότητα είναι, το οικείο ή το εχθρικό που καθρεφτίζεται στον βίο και την πολιτεία πολλών στελεχών του, αλλά για αυτό που συμβολίζει ότι θα μπορούσε να γίνει: μια δύναμη εναλλακτικής πρότασης στον γερμανικό μονόδρομο της λιτότητας.
Παρ’ όλ΄αυτά, ως δημοφιλής, ακόμα και ένας δύστροπος και αλαζόνας ΣΥΡΙΖΑ είναι προτιμότερος από τους λαομίσητους και αφερέγγυους προκατόχους του. Όχι επειδή οι Γερμανοί θεωρούν τις εκλογές και την δημοκρατία εμπόδια στον αυταρχισμό τους, αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό φρούτο που μπορούν σήμερα να δοκιμάσουν από το ελληνικό δέντρο της κρίσης, που κλαδεύουν και συντηρούν οι ίδιοι πέντε σχεδόν χρόνια.
Σε αυτό λοιπόν το διάστημα της πολιτικής λυκοφιλίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν καταστεί και αυτός ενωρίς πιόνι στην γερμανική «σκακιέρα» ή παίχτης στο «φιδάκι» της εγχώριας διαπλοκής, θα μπορούσε, αφού ζητήσει μια νέα παράταση, να σταθεί και να προχωρήσει ένα-δυο βήματα την χώρα.
Στο διάστημα μιας νέας παράτασης θα μπορούσε να αξιοποιήσει χωρίς κομματικούς αποκλεισμούς τα καλύτερα οικονομικά μυαλά που διαθέτει η χώρα μας ώστε να εκπονηθεί ένα σχέδιο εθνικής ανάπτυξης, που θα συζητηθεί με τους εταίρους και τους δανειστές.
Σε αυτή τη νέα διαπραγμάτευση και έχοντας στα χέρια μια συνολική εθνική πρόταση θα μπορούσε να ζητήσει και την αναθεώρηση των ανέφικτων στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα του ΜΠΔΣ 2015-2018.
Παράλληλα θα μπορούσε να προχωρήσει άμεσα πολλές διαδικασίες, όπως για παράδειγμα:
Να επεξεργαστεί και να προχωρήσει σε πανευρωπαϊκή βάση το περιουσιολόγιο και τον έλεγχο του μεγάλου πλούτου.
Να δώσει ώθηση στην πραγματική οικονομία με την ελάττωση των φορολογικών συντελεστών.
Να αποκαταστήσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Να αποκαταστήσει την νομιμότητα στην ασυδοσία των ΜΜΕ.
Να προχωρήσει με χρονοδιάγραμμα τις υποθέσεις των λιστών της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής.
Να ολοκληρώσει την καταγραφή στον δημόσιο τομέα και να προχωρήσει στην αξιολόγηση του προσωπικού με αντικειμενικά κριτήρια. Πλήρης εξυγίανση χωρίς απολύσεις.
Να αναθεωρήσει το καθεστώς των συνταξιοδοτήσεων κάτω από τα 62.
Να επιβάλλει πλήρη διαφάνεια στα προγράμματα ΕΣΠΑ με ανοικτή διαδικτυακή πρόσβαση και προτεραιότητα στην χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα.
Κάθε ένα από τα παραπάνω έχει τη δυναμική και μιας επιπλέον «επιταγής» για τα έσοδα, ώστε να μπορέσει να αναπληρωθεί με βιώσιμο τρόπο το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής υπέρ των πραγματικά αδυνάμων της κοινωνίας, αλλά και με προοπτική το πρόβλημα της ανεργίας και της μετανάστευσης των νέων.
Ωστόσο σε πολλά σημεία το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι δέσμιο προεκλογικού λαϊκισμού και παρότι φαίνεται ότι δεν θα κυβερνήσει μόνος του, οι πιθανοί συγκυβερνήτες δεν εμπνέουν περισσότερο την αίσθηση μιας άλλης πολιτικής, που να επενδύει στην αμεσότητα και την πρακτικότητα, στην αλήθεια και την αξιοπιστία.
Όπως πάντα, τα πράγματα που πρέπει να γίνουν σε αυτήν τη χώρα, όσο πιο απλά και καθαρά είναι τόσο πιο σύνθετα και ουτοπικά φαίνονται. Ίσως σήμερα τον «από μηχανής Θεό» τον βοηθήσει το γεγονός ότι μερικά από αυτά τα πράγματα πρέπει να συμβούν και σε άλλες πιο δυναμικές ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Προς το παρόν η δική μας βρίσκεται στο επίπεδο να «κρίνει» τις καλές σπουδές και την καλή επαγγελματική θέση της κόρης του κ. Μηλιού, αντί να βλέπει και να κατανοεί ότι σε αυτήν ακριβώς την «αντίφαση» βρίσκεται και η ελπίδα της.
Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)
