Στην Ελλάδα πολιτικοί και πολίτες κινούνται σε παράλληλους κόσμους και σε μεγάλο βαθμό αναμεταξύ τους οι ίδιοι οι πολίτες. Αλλά και στο σύνολό μας σαν κοινωνία κινούμαστε σε ένα παράλληλο μικρό σύμπαν σε σχέση με την κόσμο των άλλων Ευρωπαίων και υπόλοιπων ξένων.
Και αυτό δεν είναι τόσο θέμα κοινωνικής θέσης, αξιωμάτων ή προνομίων, όσο της «υπνωτιστικής» δύναμης που ασκεί πάνω μας μια συνείδηση αβάστακτης ελαφρότητας και ολιγωρίας όσον αφορά την ευθύνη, ατομική, πολιτική και κοινωνική. Η Αχίλλειος μας πτέρνα, που πάνω της καρφώνονται τα ξένη βέλη – και όχι μόνο σήμερα.
Είναι θέμα κεκτημένης κουλτούρας δεκαετιών, που πλέον κυριαρχεί σαν δεύτερη φύση σε στάσεις ζωής και επιλογές, προσωπικές και πολιτικές, και αντιδρά σαν συλλογικό υποσυνείδητο, αλλά και με πείσμα συνειδητά, σε κάθε «κίνδυνο» που θα μπορούσε έμπρακτα να το αμφισβητήσει – ακόμη και αν αυτό ήταν εθνικά αναγκαίο.
Μια κουλτούρα που αρνείται με φόβο και καχυποψία κάθε τολμηρά διαφορετικό αύριο, ακόμη και αν καταλαβαίνει ότι αυτό το παρόν την καταπίνει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τριάντα περίπου χρόνια πριν την κρίση, οι παράλληλοι κόσμοι αρκετών πολιτών και πολιτικών πλησίασαν, σχεδόν συναντήθηκαν, αλλά όσο αυτό συνέβαινε τόσο σαν σύνολο απομακρυνόμασταν από τον κόσμο της Δύσης και των ξένων.
Ωστόσο πάντα έμενε πίσω, για να θυμίζει την αφετηρία της τροχιάς σε μια απατηλή ανάπτυξη, ένα κομμάτι της κοινωνίας περιθωριακό και αδύναμο, αλλά πραγματικό και αυθεντικό. Είναι αυτό που ακόμη και την τελευταία χρονιά πριν την κρίση, το 2008, έφτανε σύμφωνα με την eurostat το 28 τοις εκατό και αφορούσε Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας ή σε κατάσταση σοβαρής υλικής στέρησης.
Μέχρι τότε ο κόσμος της ευμάρειας δεν ασχολιόταν με τον κόσμο της φτώχειας. Ήταν δυο παράλληλοι κόσμοι, σχεδόν ο δεύτερος αόρατος στον πρώτον. Αλλά μέσα σε επτά χρόνια, η κρίση έφερε το 28 τοις εκατό να οδεύει προς το 40 τοις εκατό, καθώς ακάθεκτο «στρατολογείται» από τις τάξεις ξεπεσμένων μικροαστών και μεσαιοαστών, που βιώνουν βίαια την πτώση και την ματαίωση. Και τι ειρωνικό, όταν πολλοί από αυτούς, αποζητούν την παρηγοριά σε έναν ακόμη παράλληλο κόσμο, ακόμη πιο εικονικό, αυτόν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Κάθε λαός έχει ένα θέμα για το πως αντιμετωπίζει τα ζητήματα ατομικής και συλλογικής ευθύνης σε οριακές καταστάσεις. Αν το δικό μας θέμα δεν μεταφράζεται μόνο στην παραδοχή και την διόρθωση των λαθών, αλλά κυρίως στην εκπλήρωση του χρέους μας απέναντι στους αδύναμους, τη νέα γενιά και την ιστορία μας, τότε είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι παράλληλοι κόσμοι που ακολουθούμε ο καθένας για τον δικό του λογαριασμό, δεν οδηγούν πουθενά παρά στην εξάρτηση της χώρας και τον κοινωνικό μαρασμό.
Είτε κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, είτε σε αντίθετη φορά δεν παύουν να΄ναι παράλληλοι και να μην συναντιούνται. Ούτε συντονίζονται, ούτε συγκρούονται. Είναι κόσμοι αποστασιοποιημένοι από την πραγματικότητα, αποξενωτικοί, συντεχνιακοί, «χειροποίητοι» και ετοιμόρροποι από την παλαιότητα και τη σαπίλα.
Φωτό: Hand-Built-World (I και ΙΙ) του Christoffer Relander
Δ. Τρικεριώτης, Twitter: @BlogGnathion
